Ο Δημήτρης μου είπε ότι για να γράψει κάτι είτε σενάριο, είτε βιβλίο, είτε κάποιο έργο υπάρχουν πολλοί τρόποι . Αυτός χρησιμοποιεί τον τρόπο με την πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη γραφή και μετά το βλέπουμε στις οθόνες ή το διαβάζουμε στα βιβλία μας αντίστοιχα.
Εγώ που δεν είμαι γνωστή σεναριογράφος ή συγγραφέας θα σας τα πω μια και έξω με λίγα λόγια και από τη δική μου οπτική.
Στις φετινές μου διακοπές είπα να το παίξω ηδονοβλεψίας και κυνηγός και βρήκα δύο μέρη που πιστέψτε με είναι τα καταλληλότερα.
Αν και απέχει μόλις 8 ναυτικά μίλια από τη Νάξο και 14 από τα Κατάπολα της Αμοργού είναι το πιο δυσπρόσιτο νησί των Μικρών Κυκλάδων. Κι αυτό γιατί εδώ τελειώνει το Ικάριο Πέλαγος και ο τόπος είναι πάντα μεσ’ τους αέρηδες και τα μποφόρια. Η Δονούσα είχα ακούσει ότι είναι ένας παράδεισος για όσους πραγματικά θέλουν να ζήσουν ήσυχες διακοπές ,να απολαύσουν τις όμορφες παραλίες και να γνωρίσουν τους φιλόξενους κατοίκους της.
Αν ισχύει ότι στο παράδεισο κυκλοφορούμε γυμνοί τότε η Δονούσα είναι ο παράδεισος. Αν από τα πολλά τσιγαριλίκια πέφτεις σε καταστολή οπότε και δε μιλάς τότε ναι στη Δονούσα θα μπορούσε να πει κανείς ότι μπορείς να κάνεις ήσυχες διακοπές. Αν θεωρείς όμορφες παραλίες τις παραλίες που έχουν πνιγεί από τις σκηνές και τα μπαγκάζια των κατασκηνωτών τότε αξίζει να πας στη Δονούσα. Και τέλος αν θεωρείς φιλοξενία να λες ευχαριστώ στα ρέστα που σου δίνουν και να μη σου απαντάνε τότε πάλι η Δονούσα θα σου αρέσει.
Το μέρος το έχουν καταλάβει οι χίπηδες.
Και επειδή τώρα θα με λέτε κομπλεξική και ξινή θα ήθελα να σας εξομολογηθώ ότι παρόλα αυτά πέρασα όμορφα και γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους. Ανθρώπους κυρίως της τέχνης και του διαλογισμού που μου κατέρριψαν τον μύθο ότι οι εναλλακτικοί δεν είναι γλεντζέδες. Τους είδα στο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου να φοράνε τα ρούχα τους και το χαμόγελο τους, να πουλάνε τα κοσμήματα τους, να με φωνάζουν να χορέψουμε και στο τέλος να μου εύχοντε καλό ταξίδι και καλό κυνήγι .
Και έτσι ξεκίνησε πάλι το ταξίδι μου.
Από μικρή κυνηγούσα πεταλούδες, μου άρεσαν τα χρώματα τους και η χρωματιστή σκόνη που άφηναν στα δάχτυλα. Μου πήρε βέβαια αρκετά χρόνια… αλλά κατάφερα να πιάσω μία και μάλιστα τη μεγαλύτερη. Μετά από11 ώρες κυνηγήματος και με μια μεγάλη στάση για ξεκούραση (στη Δονούσα) έπιασα τη πεταλούδα του Αιγαίου ή αλλιώς Αστυπάλαια ή σύμφωνα με τον φίλο Τάκη (που για καλή μου τύχη γνώρισα στο καράβι και με βομβάρδισε κυριολεκτικά με τις πληροφορίες του) και τους ντόπιους Αστροπαλιά.
Λένε ότι αν αγαπήσεις για μια στιγμή έναν άνθρωπο ή έναν τόπο ,είσαι καταδικασμένος να τον αγαπάς αιώνια. Φτάνοντας λοιπόν στην Αστυπάλαια δεν έχεις άλλη επιλογή . Πάνω στο χάρτη , εκεί που οι Κυκλάδες συναντούν τα Δωδεκάνησα , μοιάζει με πεταλούδα που έχει ανοικτά τα φτερά της και σε καλεί να ταξιδέψεις μαζί της στο Αιγαιοπελαγίτικο φως. Γιατί μη ξεχνάμε αν κάποιος επιλέξει το Αιγαίο επιλέγει μαζί του τον ήλιο , τον γαλάζιο ουρανό και τον αέρα που σου τρελένει το μυαλό και σου ανακατεύει τα μαλλιά.
Κάπου εδώ τελείωσα με αυτά που ήθελα να πω. Αλλά από τη λαχτάρα μου να σας γράψω μετά από τόσο καιρό ξέχασα να βάλω τίτλο. Και αφού στην αρχή είπα ότι δε θα χρησιμοποιήσω πρώτη, δεύτερη, τρίτη κτλ γραφή θα τον γράψω για επίλογο.
ΔΟΝΟΥΣΑ: Στη Δονούσα δε ζεις … συζείς!!
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ : Στην Αστροπαλιά ζεις το μύθο σου …και οι αισθήσεις σου ταξιδεύουν.
ΔΟΝΟΥΣΑ
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ
